diumenge, 28 d’octubre del 2012

Déjà vú

"...i com sempre potser vaig fer tard,
i he de viure la vida com qui encara somia
que potser se compleixi allò que m'hauria agradat,
però potser vaig fer tard..."

Avui ja es farà fosc abans d'hora i aviat arribarà l'hivern. Retrobarem els abrics per refugiar-nos de les por que crèiem enterrades però que van i tornen, tornen i van. I plorarem d'amagat sota la pluja l'amargura d'un desembre que ja, a aquestes altures  costa enfrontar. 



Buscarem la manera d'intentar escapar de tot això, de deixar de sentir aquest buit, de sortir de dins del meu cervell amb un viatge, low cost o no, que em porti ben lluny, on no esquitxar els altres, on no ofegar a ningú en les meves llàgrimes. Lluny, on no recordi què és no poder més, estar cansada, no saber seguir. Lluny, on mai, mai, mai, em passi pel cap tirar la tovallola. 

dissabte, 27 d’octubre del 2012

Món paral.lel, intern, meu.


"Tant soroll que falta l'aire,
he perdut la brúixola i el nord 
que dec haver guardat per aquí"


"- Pero apréndelo de una vez y que no se te olvide: hablas demasiado y escuchas poco, no te das tiempo. Sabes, y lo has dicho, que el camino que lleva hacia una misma es el más abrupto y el más doloroso y el más empinado de todos los caminos [...]

- ... que no crees en torno a ti una coraza de técnicas protectoras contra lo que vega. Que no te acobardes ni te aflijas de antemano. Que los resultados de lo que hacemos o de lo que nos hace ni serán siempre malos ni los mismos. Que no preveas; que no profetices; que no lances jeremiadas; que no hay nunca una situación idéntica a otra; que no te abraces al dolor... porque hay dolores inútiles, provocados por ti misma y por tu estupidez anticipatoria y por la sobrebia que te impide reconocder tus patinazos. Y estos dolores recaerán sobre ti con más peso que ningún otro. Porque son dolores inventados por ti, y por ellos habrías de pagar un doble precio. Habrás de pagar dos veces tu propio tejado, que has deshecho a pedradas tú misma."


divendres, 26 d’octubre del 2012

Quan em perdo. I hi sou.

"Només digues què penses
llum de contra hivern..."


Suposo que tant vosaltres com jo sabem que hi ha una cosa que no podem canviar: a nosaltres. Però tot i així avancem, sense saber què passarà. I totes sabem que mai deixaré de ser jo si recordo que un dia ho vaig ser amb vosaltres.



Que les coses canviïn és inevitable. Però que bé saber que quan em perdo sempre us trobo a vosaltres. I aconseguiu que les paraules que ressonen al meu cap, callin. Almenys de moment.

dimecres, 17 d’octubre del 2012

Carreres.

"[..]Y más o menos, más “más” que menos, así estoy. En medio de un maratón. Donde sé que falta poco para llegar, pero el tiempo pasa, y según pasa y pasa, pesa y pesa...Sé que estamos en esa lucha de no caernos y quedarnos en el suelo...Sé que este camino me ha traído momentos de conciencia que nunca en mi vida había tenido. Pero estoy cansado de correr. Y cada fatiga o momento de debilidad se acumula al anterior. No es que ahora esté mal. No. Hoy sigo corriendo [..] Pero esos días en los que no están ahí, los miedos me pillan desprevenido. Y me da miedo no llegar. Pero también me da miedo llegar y mirar hacia atrás pensando sólo en lo dura que fue la carrera y no en lo bueno que aprendimos en ella. Me da miedo no aprovechar esto para todo lo bueno que está surgiendo también"






dijous, 4 d’octubre del 2012

Somnis


"At same point, may be we accept the dream has become a nightmare. We tell ourselves the reality is better. We convence ourselves it's better than we've never dreamed at all. But the strongest of us, the most entire of us, we hold on to the dreams. Or are we find ourselves face to the fresh dream we've never considered? We wake to find ourselves against all odds. Feeling hopeful. And if we're lucky, we'll realized in the face of everything, in the face of life, the true dream is beeing able to dream at all"